Kryteria służące do rozeznania powołania
frag. z „Ratio Institutionis”
Rozeznać powołanie to, innymi słowy, upewnić się co do woli Bożej wobec danej osoby; stwierdzić, że „Bóg ją prowadzi”. W tym rozeznawaniu należy kierować się następującymi zasadami:
- Bóg nie ukrywa się przed nami, raczej nam się objawia;
- Bóg respektuje dar wolnej woli, którą zostaliśmy obdarzeni;
- życie ludzkie wiąże się z odpowiedzialnością, to jest z wolnością odpowiedzi.
W procesie rozeznania biorą czynny udział trzy podmioty: Bóg, kandydat i zespół osób odpowiedzialnych za formację.
Ważną rolę w procesie formacji odgrywa także Rada wspólnoty. Toteż obowiązek rozeznania powołania spoczywa na kandydacie, odpowiedzialnym za formację i Radzie wspólnoty. Rozeznanie nie ogranicza się do jednej określonej chwili i nie dokonuje się raz na zawsze. Szczególnym czasem rozeznania są przejścia pomiędzy kolejnymi etapami formacji.
Do trafnego rozeznania konieczna jest znajomość kandydata przez osoby zaangażowane w formację. Jesteśmy przekonani, że Bóg, obdarzając kogoś powołaniem, uzdalnia go zarazem do odpowiedzi na nie całym swoim życiem.
Boże powołanie jest zawsze tajemniczą łaską, której nie można sprowadzić do zwykłego wykazu zalet. Tym niemniej istnieją pewne przymioty świadczące, że dana osoba spełnia w gruncie rzeczy wymogi powołania do Świeckiego Zakonu. Oto niektóre spośród nich:
W płaszczyźnie osobowej:
- osobowość zrównoważona,
- zdrowy rozsądek,
- dojrzałość emocjonalna,
- zdolność do zaufania i otwartość,
- gotowość do współpracy,
- poczucie realizmu, tolerancja i elastyczność,
- pewna znajomość samego siebie,
- wierność zasadom.
W płaszczyźnie życia chrześcijańskiego:
- chęć współpracy z Bogiem w duchu wiary,
- oddanie modlitwie,
- umiłowanie Pisma Świętego,
- przywiązanie do Kościoła i zaangażowanie w lokalnej wspólnocie parafialnej,
- miłość współczująca i czynna.
W płaszczyźnie charyzmatu terezjańskiego:
- zamiłowanie do modlitwy,
- pragnienie utrwalenia osobistej i przyjacielskiej więzi z Bogiem,
- posiadanie ducha kontemplacji i działania,
- miłość do Kościoła,
- pragnienie głębszego zapoznania się z duchowością karmelitańską.
Niektóre znaki przeciwne powołaniu:
- przejawy braku równowagi psychicznej,
- sytuacja rodzinna, która uniemożliwia podjęcie życia według Konstytucji,
- niezdolność do osobistej integracji z życiem wspólnoty,
- obecność męczących emocji takich jak: złość, niepokój, lęk, przygnębienie lub poczucie winy,
- fałszywe wyobrażenia o Karmelu, utrudniające przyswajanie wiedzy i rozwój osobowy,
- fundamentalistyczne lub apokaliptyczne pojmowanie Kościoła,
- członkostwo w organizacjach o odmiennej duchowości,
- członkostwo w grupach bazujących na objawieniach prywatnych.
Oczekiwanie, że każdy kandydat będzie posiadał wszystkie wyżej wymienione przymioty przed wstąpieniem do Świeckiego Zakonu lub na którymkolwiek etapie formacji, świadczyłoby o braku poczucia realizmu. Jednak powinien on posiadać predyspozycje do takich postaw i stopniowo w nich dojrzewać. Takie dojrzewanie w przeżywaniu charyzmatu terezjańskiego jest najlepszą oznaką powołania.
Świecki karmelita jest praktykującym członkiem Kościoła Katolickiego, który pozostając pod opieką Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel i inspirując się nauką św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża, oddaje się Zakonowi i zobowiązuje się do poszukiwania Oblicza Boga żywego poprzez modlitwę i służbę dla dobra Kościoła i świata.